OΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΞΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΡΥΜΟΥ ΣΟΥΝΙΟΥ

 Του Ευάγγελου Σκάλτσα και της Κατερίνας Γασπαράτου

Το μεγαλύτερο μέρος του Εθνικού Δρυμού Σουνίου χαρακτηρίζεται από μία πλούσια και ποικιλόμορφη χλωρίδα και πανίδα, πράγμα που επιβεβαιώνεται από τα ποώδη και ενδημικά φυτά. Ενδεικτικά: καλύπτεται από πευκοδάση χαλέπιου πεύκης (Pinushalepensis), θερμομεσογειακούς θαμνώνες από πουρνάρι, σχίνο, αγριελιά, κοκορεβυθιά κ.λπ. και φρύγανα όπως θυμάρια, αφάνες, ασφάκες, λουμινιές, λαδανιές, ασπαλάθους κ.λπ. Διάσπαρτα στην περιοχή συναντώνται και τα κυπαρισσόκεδρα (βένια).

1. Κενταύρια Λαυρεωτική (Centaurea laureotica): Οι κενταύριες είναι φυτά ανθεκτικά στο χειμώνα, ποώδη, πολυετή και ετήσια, τα οποία είναι ενδημικά σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της βόρειας Αμερικής και πολλών άλλων περιοχών. Μερικά από τα ποώδη είδη σχηματίζουν πολύ όμορφες μπορντούρες. Οι κενταύριες ανήκουν στην οικογένεια της μαργαρίτας, Compositae (συμπέταλα). 

2. Ξινήθρα: Εχθρός με αγγελικό πρόσωπο. Ο συγκεκριμένος εχθρός ήρθε από την Νότια Αφρική. Είναι, επίσης επεκτατικό είδος που φυτρώνει παντού. Όσο όμορφο, όμως κι αν είναι, δεν πρέπει να τα αφήσουμε να αναπτυχθούν, καθώς, με την πάροδο των χρόνων αφήνει πολλούς σπόρους.

3. Πευκοδάση: Τα πεύκα είναι αειθαλή, ρητινώδη δέντρα και σπάνια θάμνοι, με ύψος 3 με

80 μέτρα, με την πλειοψηφία των ειδών να έχουν ύψος 15 με 45 μέτρα. Τα χαμηλότερα

είναι τα είδη Πεύκη η νάνα (Pinus pumila) και Πεύκη η κορυφόβια ή Πεύκη η κορυφήτης

(Pinus culminicola), με ύψος μέχρι 3 μέτρα. Σε αντιδιαστολή, το ψηλότερο είναι η Πεύκη η

βαριά ή πεύκη η βαρύξυλος (Pinus ponderosa), με ύψος 81,79 μέτρα, ενώ η Πεύκη η λαμπερτιανή μπορεί να ξεπεράσει σε ύψος τα 82 μέτρα.

Ο κορμός των περισσότερων ειδών είναι χοντρός και φολιδωτός. Τα κλαδιά μοιάζουν να

σχηματίζουν δακτυλίδια στα σημεία που εκφύονται από τον κορμό, αν και σχηματίζουν

σφικτές σπείρες. Είναι όλα μακρόβια δέντρα, με ηλικία από 100 μέχρι 1.000 έτη ή

περισσότερο. Η πιο μακρόβια είναι η Πεύκη η μακραίωνη (Pinus longaeva), καθώς ένα

δέντρο αυτού του είδους έχει μετρηθεί ότι έχει ζήσει 4.600 χρόνια, ο γηραιότερος ζων

οργανισμός στη Γη. Δυστυχώς, ένα δέντρο ηλικίας 4.900 ετών του ίδιου είδους κόπηκε. Τα

πευκοδάση έχουν μηχανισμούς αναγέννησης, όπως ο σχεδιασμός νέων βλαστών και

φύλλων από υπόγειους οφθαλμούς και η αυξημένη φύτρωση σπερμάτων, που

διασκορπίστηκαν λόγω της φωτιάς, κυρίως από κουκουνάρια. 

  

ΠΗΓΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.article&id=834